Nieuwsbrief april: heb jij ook een stemmetje in je hoofd?

Faalangst. En dat negatieve stemmetje in je hoofd. Laten we het daar vandaag eens even over hebben, want ik heb een mooi eigen voorbeeld van ‘Voelen Met Je Hoofd’.

Stemmetjes in je hoofd

Vorige week tijdens de onlineles kindercoaching vertelde onze 'juf' dat we als huiswerk echte gesprekken mogen gaan voeren. Zowel met kinderen als met volwassenen om te oefenen met het coachen. En vanaf het moment dat zij dat aankondigde en enthousiast doorvertelde over de verschillende gesprekken die je kon oefenen, hoorde ik eigenlijk alleen nog maar twee stemmetjes op de achtergrond:

1. Ik kan dit niet.

2. Ik wil dit niet.

De struisvogel in mij had al meteen zin om weg te lopen. Kennelijk vind ik dit ongemakkelijk en is mijn eerste automatische reactie om weg te gaan bij dit ongemakkelijke gevoel (op zich ook niet heel vreemd natuurlijk ;-)).

Overanalyseren

Uiteraard ben ik dit achteraf uitgebreid gaan analyseren. Want wat is dit? Ik heb geleerd dat ik naar mijn gevoel mag luisteren, maar is dit wel een gevoel? Ja, ik voelde mij duidelijk ongemakkelijk, maar wat was er eerst? Het gevoel of de gedachten?

Wie ben ik

En waarom hoor ik die stemmetjes? Denk ik dat ik die gesprekken niet kan? Terwijl ik daar wat over nadacht realiseerde ik mij dat dat niet echt het probleem was. Nee het zit meer op het 'ik ben toch geen kindercoach' stuk. Kindercoach betekent namelijk dat je naast het coachen van kinderen ook de ouders coacht en dat zie ik dus nog niet helemaal voor mij ...

"Ja goedemiddag, uw dochter heeft dus last van perfectionisme, dus ik ben even benieuwd van wie ze dat heeft. Van vader of van moeder?

"Ah, van de moeder. Dat dacht ik al. Nou dan gaan we u ook even coachen hè ..."

Ik snap dat je dat wat subtieler brengt, ;-). Maar ik krijg toch een beetje het 'wie ben ik om jou te vertellen hoe jij het moet gaan doen' gevoel. En dat wordt nog versterkt doordat ik het zelf allemaal vaak ook niet weet.

Voorbeeld

Aan de andere kant ben ik als ervaringsdeskundige niet zomaar iemand. Ik ben iemand met eigen ervaring en kennis over dit onderwerp. En juist doordat ik zelf zo vaak tegen mijn eigen perfectionisme aanloop, kan ik mij natuurlijk wel heel goed inleven in iemand die dezelfde uitdagingen heeft. Of dat nu een kind of een volwassene is.

En eerlijk is eerlijk. Leren we niet liever van iemand die zelf óók niet perfect is? Dan dat er iemand voor je staat die alle perfecte antwoorden heeft. Daar kun je je meestal veel minder goed mee vergelijken.

Denken of doen

Mijn hoofd moest dus weer hard werken om dit alles te analyseren. En ineens had ik het weer door! Ik probeerde met mijn hoofd te bedenken of ik wel of niet een kindercoach ben. Of ik dat kan. Terwijl er natuurlijk maar één manier is om daar achter te komen: DOEN!

Dus na een paar dagen flink piekeren (het kwartje valt altijd wat later ... ;-)) zag ik dit zelf gelukkig ook op een helder moment. Ik kan er nog 100 keer over nadenken en hetzelfde rondje in mijn hoofd lopen, maar ik mag het gewoon gaan proberen. En dan zullen we zien of het faalangst is. Of dat toch blijkt dat ik iets anders wil ...

Is dit voor jou herkenbaar? Ik ben benieuwd! Ik houd je in ieder geval op de hoogte van hoe dit afloopt.

Fijne dag!

Eline

P.S. Even heel iets anders. Ik ben begonnen met het schrijven van een E-book over pauzes nemen en ik hoop dat ik daar volgende maand meer met je over kan delen ;-).